یادداشتهای سفید

 از کودکي هميشه اين سوال برايم مطرح بود که : چرا قطار تا وقتي ايستاده است کسي به او سنگ نمي‌زند... اما وقتي قطار به راه افتاد سنگباران مي‌شود...

 اين معما برايم بود تا وقتي که بزرگ شدم و وارد اجتماع شدم ديدم اين‏ قانون کلي زندگي ما ايرانيان است که هر کسي و هر چيزي تا وقتي که ساکن‏ است مورد احترام است . تا ساکت است مورد تعظيم و تمجيد است اما همينکه به راه افتاد و يک قدم برداشت نه تنها کسي کمکش نمي‏کند ، بلکه‏ سنگ است که بطرف او پرتاب مي‏شود و اين نشانه يک جامعه مرده است ولي يک جامعه زنده فقط براي کساني احترام قائل است که :

 متکلم هستند نه‏ ساکت ، متحرکند نه ساکن ، باخبرترند نه بي‏خبرتر.